martes, 27 de julio de 2010

Los sueños son así...

Aparecen sin avisar y ya no dejan de acechar recordándote cuando ellos quieren (por supuesto) que siguen ahí. Esa necesidad de llevarlos a cabo, como un irrefrenable deseo que te dice “haz que suceda o te autodestruyo en un segundo”. Y mientras no sean satisfechos aparecen una y otra vez para que no se te olviden cuáles son.

Hay una frase que dice que hay que vivir como se piensa, o sino terminaremos pensando cómo hemos vivido. Y a eso voy... a que yo tengo unos sueños que quiero cumplir, y que no quiero dejarlos pasar por "miedo a", y luego recordarme el resto de mi vida "cuánto me hubiera gustado poderlo haber hecho". Todas las barreras que nos ponemos en la vida se escudan en nuestros miedos internos, que no nos dejan hacer tantas y tantas cosas después. Miedo a conocer, a descubrir, a perder, a vivir.

Y yo quiero conocer, descubrir, aprender y vivir.

Así que allá voy. Me marcho a Latinoamérica a recorrer todo aquello y a reencontrarme con una parte de mi vida que dejé allí tiempo atrás…

¿Para cuánto tiempo? No lo sé. Sólo sé cuándo me voy, el resto depende de lo que el dinero me deje. ¿Por qué lo hago? Porque quiero. Viajar se ha convertido para mí en una extraña necesidad, que necesita ser satisfecha cada cierto tiempo. Me resulta difícil explicar la libertad que siento cuando lo hago, pero sobre todo, más complicado me resulta poner palabras a lo que me aporta esa libertad. Y por difícil que resulte comprender, esa libertad se convierte en una especie de adicción… que necesito sentir. No busco comprensión al respecto. Cada uno vive su vida como quiere. Muchas veces, más guiados por los patrones establecidos socialmente (y cuidado no vayamos a salirnos de ellos!), que por el deseo propio (que a veces dista tanto del de la gente...). Mi vida es mía, y sólo quiero vivirla como quiero.

Y es por eso que por fin, agarro el cohete y me voy en busca de mis sueños... que hace tiempo que quieren ser cumplidos.

21 comentarios:

  1. yo espero que ese cohete te llene el alma.

    ResponderEliminar
  2. Fucking bold!! como has hecho este blog?

    ResponderEliminar
  3. Leeeeti!
    Pues no tiene gran misterio hacerlo. Al principio cuesta pillarle el punto, pero luego ya ves! pin pan pun bocadillo de atún. Yo es que soy súper guay y me animo a hacer estas cosas, como hace ahora todo chichifú

    ResponderEliminar
  4. Joder Old!! Los pelos de punta tengo después de leer esto...te seguiré de cerca!! Después iré yo!!
    Muchos besos Gran Aventurera!!

    Ana(Chihiro).

    ResponderEliminar
  5. Una utopía, incluso aunque no se pueda alcanzar, sirve como una guía dinámica de la voluntad, que marca el camino hacía donde te dirigirás.
    Go Nane to the Night, Go!

    ResponderEliminar
  6. Vuela alto, guapa. Me has emocionado.
    Buena suerte

    ResponderEliminar
  7. irakurriko ditut zure abenturak... ziur naiz ahaztezina izango dela. Muxu bat potxola, hemendik zutaz gogoratuko gara. Eta bueltan ea elkartzen garen eta kontatuko didazu. Muxu handi bat!!!!!!

    ResponderEliminar
  8. Paulo Coelho dice:
    Todos los días Dios nos da un momento en que es posible cambiar todo lo que nos hace infelices. El instante mágico es el momento es que un sí o un no pueden cambiar toda nuestra existencia.
    Este es tu momento, aprovéchalo.
    Te quiero

    ResponderEliminar
  9. Old, sabes que egoistamente desearía que no tuvieras esos deseos.. Porque me gusta tenerte cerca. Pero tarde o temprano iba a llegar el momento.. Y en el fondo, con una sensación extraña, el hecho de verte cumplir tus sueños me hace feliz y los sentimientos de tristeza se vuelven más pequeños..
    Aunque te echaré muchisimo de menos. Ya lo sabes.
    Asko maite zaitut. Disfruta al máximo guapa.
    Leti

    ResponderEliminar
  10. Nane yo toy contenta de q te pires....jajaja...así podré tirar todo por el suelo y no fregar en años...jajajaj...q no, de verdad, se que te hace feliz, q no ves el momento de q llegue y vas a ser como la tía d ela flor de los 7 colores viajando de lugar en lugar....

    ResponderEliminar
  11. Oldansineeeeeee! Q ya estarás surcando los cielos cielotes del mundo! Aysss, escribe mucho! Q aquí, pese a q la envidia nos corroe, no podemos vivir sin saber de ti!!! Muuuuuua pepitilla! Enunne

    ResponderEliminar
  12. Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.

    ResponderEliminar
  13. Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.

    ResponderEliminar
  14. Ya le he dicho a Amaia que esto es de dominio público, que si quiere intimidades al correo electrónico. Bueno a mi también me encanta que mi querido Aita esté paseando contigo por todos esos sitios y que de paso..., te vigile.
    Y un pensamiento de Mario Benedetti que se que te encanta y va mucho contigbo.

    "Me gusta la gente que vibra,
    que no hay que empujarla, que no
    haya que decirle que haga las cosas,
    sino que sabe lo que hay que hacer
    y que lo hace.
    Me gusta la gente justa con su
    gente y consigo misma, pero que
    no pierda de vista que somos
    humanos y nos podemos
    equivocar.

    A lot of kisses

    ResponderEliminar
  15. <<¿Qué es la vida? Un frenesí.
    ¿Qué es la vida? Una ilusión,
    una sombra, una ficción,
    y el mayor bien es pequeño:
    que toda la vida es sueño,
    y los sueños, sueños son. >>

    Sueña siempre pequeña old!!

    ResponderEliminar
  16. Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.

    ResponderEliminar
  17. Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.

    ResponderEliminar
  18. Oldansine! Q el desierto de Atacama (Chile) está floreciendo! Dicen q aguanta hasta noviembre... aunq lo mejor es julio y agosto! Por si te apetece pasarte! Muxus, Ennune.

    ResponderEliminar
  19. Aupa Old!
    Qué guay parece todo lo que cuentas! dan ganas de dejarlo todo e irse pallá a hacer esnorkel contigo! jiji. Yo el otro día estuve viendo ballenas... no es lo mismo porque esto se hace desde un barco pero no estuvo mal, jeje. Mucha suerte con todo y a seguir disfrutando perraca! Muxus!
    Maite

    ResponderEliminar
  20. Bueno, es mi primer comentario, ya sabes que yo prefiero escribirte cuatro letras a tu correo. Pero desde la tierra de la eterna primavera, aunque ahora más se parezca a un tórrido verano dado el calor que estamos pasando, todos te deseamos una aventura feliz, y aunque me he vuelto una descreida, voy a darte algo que cuando niña me daban a mi todas las noches, y es darte la bendición, que mi Dios me la proteja, me la bendiga y me la favorezca m´ija.

    ResponderEliminar